Сьвежым сьнегам асыпаў сьнежань
вастраверхія дахі вежаў,
камяніны, каменьне брукаў,
бровы жвавых наўзьдзіў людзей.
Пад асьнежаны сэрца стукат
выплятаю я сетку сьцежак
на бязьмежным прасьцягу сьнежным,
дзе ружовы разьліўся дзень.
Места сьпіць... Ды ужо званіцы
клічуць пышных і клічуць ніцых
выйсьці, вочы узьняўшы ў вышу,
хай сабе не маліцца – спачыць.
Белы вецер нясе, калыша
гэты кліч... I далечам сьніцца:
нехта белы, найбельшы кліча
іх, блакітных, ад злога ўцячы.
А куды уцячы нам, нясытым
ні усьмешак, ні сьлёз,
не блакітным,
не асьнежаным белым сьнежнем –
толькі шэрым і думкай, і ўсім.
Хай заходзіцца з плачу ў вежах
звон па звоне,
ніхто ж карытаў,
поўных клунь, у зямное ўшыты,
не пакіне, дарма прасіць!
Сьвежым сьнегам асыпаў сьнежань
вастраверхія дахі вежаў,
камяніцы, каменьне брукаў,
бровы жвавых наўзьдзіў людзей.
Пад асьнежаны сэрца стукат
дапляла я мярэжу сьцежак
на бязьмежным прасьцягу сьнежным,
дзе ружовы разьліўся дзень.
1945, Рэгенсбург.
|
|
