Lublu ja letucieć,
kałi ruka čyjaści
staŭlaje praśnicy z kudzielaju sivoj
i pačynaje nitki daždžavyja praści
nad hałavoj.
Niama kanca daždžu, ni hudu vieracionaŭ.
Vijecca ź pieśniaj nić na špulu, na dušu,
i śnicca mnie, što zvonić naš sasońnik
u sercy i ŭvuššu...
Što ŭ zasieniach sason suzoryć son łiłovy,
žyvicaj płačuć z radaści kamłi,
i novych pieśniaŭ stroj u holłi viecier łović,
strasajučy z krylla
zialony pył dałin.
Kachałi j vy, jak ja,
staryja našy puščy,
vichrami ŭśpienieny, šumłivy akijan.
Ci horki sum pa ich
tut vašych duš nia sušyć?
Bałić maja...
Błakitnaja, dalokaja Radzima,
kałiś – štodzionny chleb,
a siańnia – tolki son,
my vierniemsia, čakaj,
chaj chvorymi, starymi,
A vierniemsia!
Tak daj nam, Kon!
1945, Rehiensburh.
|
|
