Upiłiłasia ŭ serca radaść,
a spytaŭsia b chaj chto – čaho?
Mo tamu, što nad bielaj ladaŭ
bieły, śniežny imknie vahoń?
Mo tamu, što marozny viecier
pył suzorny u tvar miacie,
što ŭšyvajecca łipaŭ viećcie
srebnaj ščeciaj usio huściej?
Śniežań, śniežań,
čaho ašukvać
nas tut śviežaściaj, čyścinioj,
nieparušnuju biel rassukvać
na pačućciach,
na śviežych pnioch,
paścinanych błizu da korania
isnavańniaŭ ludskich?
Duša
j tak u kažnaha pierahorana,
pieraraniena... Cicha, ša...
Upiłiłasia ŭ serca radaść,
choć i znaju – usio mana.
Mknie zavieja nad bielaj ladaŭ
u niaŭchopnaje... Nie suniać...
Zadzirasty, marozny viecier
pył suzorny u tvar miacie,
i ŭšyvajecca łipaŭ viećcie
srebnaj ščeciaj usio huściej.
1945, Rehiensburh.
|
|
