Маці!
За кужэльную нітку даўжэйшы твой смутак па нас,
за кужэльную шэрую нітку з твайго калаўрота.
Хай вішнёвай паводкаю плешча у вокны вясна –
да Цябе яна прыйдзе адно разам з нашым зваротам.
Маці!
I мы прагнем, як сьветлага Прыйсьця, тых дзён,
калі радасьцяй зыркай ізноў загараць Твае вочы.
I хоць нашыя сэрцы ўкавала на камень жыцьцё,
вызнаём:
да Цябе мы, як дзецьмі калісь,
прытуліцца так горача хочам!
1946
|
|
