Добра жыць на зялёнай зямлі
з сэрцам простым, малым, чалавечым.
Расьцьвісьці і зярнят насьпяліць,
і у вечнасьць
сплысьці, як лісьцё.
Не ўзірацца ў блакітны туман
недасяжных, далёкіх сузор’яў
і уцехі і крыўды прымаць
із пакорай,
як гнецца трысьцё.
Але гора таму, у каго
не на меру прыкроена сэрца,
ў кім адвечны шугае агонь,
хто й памерці
ня ўмее і жыць,
хто ня стоміцца за грудзі браць
наймацьнейшых,
каб лёс наш палынны
ўрэшце вывесьці – хіба ж пара! –
на гасьцінцы
з вузенькіх сьцяжын.
Гора тым, хто сьніць сінь, далячынь
непазнаных усьпененых мораў,
хто імкнецца зь зямлі уцячы
у міжзор’і,
хай трапіць на дно.
Сто раз гора таму, хто сваіх
любіць больш, чымся собскае цела,
каго пенным віном не ўпаіць
на вясельлях чужых
шаптуном.
Адно дзіўна, а славяць здаўна
не пакорных, што гнуцца да стомы,
не таго, хто насьпеліць зярнят
і лісьцём душу скіне сваю.
Казак, песьняў аб гэткіх няма.
Ні цымбалы аб іх не зазвоняць,
ні дзяўчаты, зару пераймаць
ідучы на загон,
не сьпяюць.
Не, плятуць у нас славу чамусь
тым якраз, каму мрояцца ўзвышшы,
хто ня гразьне ў жыцьцёвую муць,
дзід ня крышыць
за скарбы зямлі.
Пяюць песьні у нас аб сьвятых
змагарох, палыменных, шалёных
пераможцах, паэтах – аб іх,
аб натхнёных,
мы славу сплялі...
Хай жывецца ж на жытнай зямлі
добра з сэрцам малым, чалавечым,
хай, хто ўмее зярняты сьпяліць,
і у вечнасьць
сплывае лісьцём.
Мы глядзелі
і будзем глядзець
у туманы няўхопных сузор’яў
і ня будзем з пакорай цярпець
зло й дакоры,
гнучыся трысьцём.
1948
|
|
