Гудзе гаспода. Ў Падуі старой
такі ўжо звычай: жыць, пакуль жывецца
і цешыцца...
Ды тут – ледзь чутны песьняў строй.
Гуляе па стале, заставе рэзвы рой
праменьняў...
У вакно чырвоны б’ецца вечар.
Кранецца чары ён –
і з чары залатой
італьскае віно пагарай праліецца.
Адно не да віна Франьцішку Скарыне.
Упіўся сяньня ён, ды не віном, а славай!
Ён – доктар лекарскіх навук! Гадней
за іншых мо аб роднай старане
засьведчыў, аб сабе.
Ён – «Падую уславіў»,
сказаў Мусаты. Бач, із торбай на гарбе
ненадарма гады гібеў на чужыне,
пяскі чужых дарог таптаў
і... трызны правіў.
Але чамусьці ў сэрцы бы асьцюк
сядзіць аўсяны, колкі...
Не – і ўколе...
Засланы бела стол нагадвае Куцьцю
у Полацку, у хаце,
Палату
імклівую, а за мурамі поле,
дзе гэтаю парой сьнягамі ўжо цьвітуць
так бела
межы й дзічак гольле!
Хацелася б ісьці, ляцець, імкнуць туды,
бадзёра друкаваць сьляды на чыстых, на харошых
балонках першае парошы,
піць густы
марозны вецер, срэбныя ляды,
бары мінаючы у шпаркіх палукошах,
і так сьпяваць, каб віўся сьнежны дым
над пожнямі
ды плыў зь сівых далечаў пошчак!
Што ж, чараў тут няма:
і зьвер у гушчары
свой логаў знае,
птах – гняздо у гаі мае,
у рэках рыбы чуюць родныя віры,
руплівая пчала, што ў грэчках ад зары
гудзе, вульля свайго бароніць із адчаем.
Таксама й чалавек: малеча ці стары –
да роднага кутка дзіўною ласкай тае.
I ласкі гэтай смыль
патрапяць прысушыць
адно хіба вятры зялёнага Наддзьвіньня...
Пара туды, пара!
Хай золата кашы
братом і не прыдбаў ён тутка, на чужыне, –
ад цела недужаў і недужаў душы
ён лек дзіўны знайшоў,
што гора й боль суніме.
Маўчыць гаспода ў Падуі старой,
і толькі ў Скарыны мігціць агеньчык ніцы.
Там, разгарнуўшы кніжыцу ў рудой
цісьнёнай скуры,
зноў лацінскіх словаў рой
ён сочыць пільна.
А праз аканіцы
ў камору ноч глядзіць, і ў чары залатой
італьскае віно сузор’ямі іскрыцца.
1946, Рэгенсбург.
|
|
