Kałi na klonach załacistych
dryžać apošnija łisty
i sivier siłicca raschrystać
sivuju vosieńskuho styń,
kałi vinom starym kryničać
kaŭšy miadzianyja łahčyn
i kvietkaj dziŭnaj, ekzatyčnaj
kanaje sonca na suččy,
kałi sivieje z žalu j daleč
i miežaŭ žoŭtaja trava, –
tady,
tady tak smutak pałić,
što ŭžo, zdajecca, nie stryvać!
I smažyć smaha vusny, serca,
jak dzień asieńni,
skončyć šlach...
Adno,
ci nas utułiš śmierciaj?
Nu, dobra, śmierć,
a što paśla?
Chto ž, chaj nad im hadoŭ zavieja
kurhan navieje, ŭźnimie mur, –
zaśnie z nas hetak, što zaŭmieje
ciabie zabycca, Biełaruś?
Chto ščyra tak pamre, što zhasić
niazhasły, pałymienny źnič,
jaki kałiś, a ŭpałić ščaściem
i naš praściah,
i našy dni!
1946
|
|
