Załatyja žyty
i śpiakotnaje sonca,
pachi miodnyja miaty, čaboru i łip!
Dzień łipniovy, zdajecca, navat dušy załocić,
niepakoi, kłapoty – j tyja dzieś adpłyłi.
Nieachvota ni dumać, ni rabić...
Zvoniać pčoły
u zvany załatyja nad majoj hałavoj.
Kab u hetkim voś soncy,
hetak zvonka, viasioła,
j nam sudziŭ los źbirać załatoje žnivo.
Dy nia znajem my radaści pracy –
niaŭmieła,
iz-pad kija harujem... Bo, i praŭda ž,
praściej,
da uźmiežku prypaŭšy raspalenym ciełam,
u łipniovaj śpiakocie, jak žyty, załacieć!
1947, Michielsdorf.
|
|
