Скрозь золата... У небе, на зямлі.
Мільёны лужынак зіяюць, як чырвонцы,
аж і ўваччу чырвона, аж баліць
глядзець на сьвет, на залатое сонца.
Усімі вокнамі угледзеўся барак,
наш апрыкрэлы «дом», у залатую далеч.
Мо і яго, як нас, пякуча так
туга па выраі, па крылах паліць?
Ах, каб пачуць, пачуць іх важкасьць за плячмі,
ўзмахнуць і ўзьняцца ў залатую вышу,
далей ад лягера, баракаў, зьвяг,
дзе мы
сябе на дробныя драбочкі крышым.
Ня людзі ж, чуем, мы,
а друз і парахно,
хай гэтак хочацца зноў чуцца чалавекам!
Скрозь золата...
Ды не, мы галавы ня ўгнём,
у сонца радасна ўзьнімаюцца павекі!
1947, Міхельсдорф.
|
|
