Дагараюць, таюць сьвечкі ліпаў... Восень. Кроплі воску – лісьце – ўслалі мох. Хоць тугі у госьці мы ня просім, тут яна... і тужыцца само. Зараз зноў рудое зрэб’е змроку лістапад пачне вакол сьпяліць, зноў успомнім мы (ня зьняць урокаў) змагароў, што зьлеглі у зямлі. I ці раз павесмам зьвіснуць рукі і на вейках сьлёзы зацьвітуць. Ды ня сьціхне сэрца мерны стукат, ды змаганьне з доляю – і тут. Наліюцца наквецяй вясновай і яны калісьці, родныя палі. Ласкавейшае для нас кон знойдзе слова хай за тое, што ў распачы па сынох, па згубленых братох мы жыцьця ня выплакалі ў плачы, не зышлі з гасьцінцаў у быльнёг. Дагараюць, таюць сьвечкі ліпаў... Восень. Кроплі воску капаюць на мхі, Перад намі – ходаньне ізь лесам, новы боль і новыя шляхі.
1947
|
|