Гула штось глуха ноч,
сьляпая, чорная.
Чарнейшыя – ці ёсьць у лістападзе?
Да гэткай цемры золкай не прыгорнешся.
Гарнуўся ўсё ж і той і гэты –
што ж парадзіш?
Каторую пару брылі мы несупыннаю,
нярадаснай хадой ад куста да куста.
I найжвавейшыя жадалі ўжо хваінамі
нязрушнымі навечна тут прыстаць.
Мы йшлі, ня зьдзеіўшы таго,
што ў зыркім полымі
гарачае крыві зрадзілася, цьвіло.
Затое ў клёнах, восеняй аголеных,
за намі паланела роднае сяло.
Мы йшлі, а нашы слуцкія сасоньнікі
тулілі нас бязрадна ў туманы.
Мы йшлі...
Ды не на ўсход,
у вязь старое хронікі
уплесьці новы чын...
Ішлі на захад мы...
Ці помніў хто, што накш
нядаўна сэрцы біліся,
што накшы правадыр,
ня боль глухі, нас вёў?
Крывавілі шляхі апошнімі рабінамі
і першаю юнацкаю крывёй?
Гула штось глуха ноч,
сьляпая, чорная.
Чарнейшыя ці ёсьць у лістападзе?
На душаў дно,
на восеньскія ворывы
асеньні, золкі сум залою падаў.
А мы –
ішлі, ішлі, ішлі, хаваючы,
ратуючы гадоў апошніх жменю.
Ішлі на захад мы... Няхай...
А дачакаемся:
завернем на ўсход
і мы, і наша зьмена.
1947
|
|
