Над задумаю ніў Маладзік бледны плыў, Дзіваваўся з жыцьця, Што ўнізе без пуцьця Спала сном нежывым. Хмарка свой бледны лік, Дзе лунаў маладзік, Ціхавейна ўзьняла, Шопат-сказ павяла Так з суседам сваім: – Маладзенькі ты мой, Абніміся са мной, – Паплывём, паляцім, Каб было абаім Вольна, весела нам! Будзем цені снаваць, Бледнатой спавіваць Мёртва-сьпячу зямлю, Зь ёй заводзіць гульню – Сеяць сум тут і там. З вутлых сетак, як цін, Я сплялася з краплін, I мяне – сірату, Як плыву ў высату, Страшыць сонца ня раз. А ты – лепшай душы, Жаль ка мне акажы; Буду цешыць цябе Я ва ўсякай журбе, – Дык прымі ў добры час... Маладзік зьвесялеў, Падміргнуў ціха ей: – Маладая мая, Выглядаў цябе я Ўжо даўно ў вышыне. Я тут – сам – адзінок, Як бы той каласок, А ты, хмарка-імгла, Мне нуду разьвяла, – Прытуліся ж ка мне... Ты – царыца, я – цар... На зямлі молад, стар З-пад наплеценых пут Нам зайздросьціць жа тут Будуць зь веку у век. Мы і ночкай, і днём То ўсплывём, то сплывём Вольна так, згодна так I ўжо волі ніяк Не дадзім мы на зьдзек. ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ Абняліся яны, Як вясеньнія сны, I гуляюць адны Ад вясны да вясны На сум вечны людзям. Цені-сеткі снуюць, Песьню-змову пяюць: – Паплывём, паляцім, Каб было абаім Вольна, весела нам!
1912
|
|