Мой міленькі прыйшоў ка мне Па захадзе ўжо сонца І ціха ў цёмнай цішыне Пастукаўся ў аконца. Заныла сэрцайка маё, Як гэтае пачула, Сваё зьняла я акрыцьцё І на зямлю ступнула. Ў кашулі выйшла я на двор Да любага зь сьвятліцы, А неба рдзела ўжо ад зор, Шумеў лес над крыніцай. Шлі ветры: пелі пра красу, Хісталі стан, любыя, I распляталі мне касу, I ласкаталі шыю. На прызьбе селі мы ўдваіх – I моўчкі паглядалі, Як цені з хат і пунь сівых То ніклі, то ўставалі. Мяне к сабе ён прыціскаў, К грудзі туліўся белай, Глядзеў у вочы, уздыхаў I штось шаптаў нясьмела. Сьляза жывая за сьлязой З маіх зраніц сплывала, Ў адно мяшалася з расой, Што на пяску ляжала. А ночка пела з бліскам зор Нам сьмелы гімн каханьня, Сьмяяўся, плакаў сіні бор Да самага сьвітаньня. I мілы выйшаў ад мяне, Адзін пайшоў к пагонцы, А ўсьлед за ім у цішыне Ўзыходзіла ўжо сонца...
1912
|
|