З балеснаю ў сэрцы пакорай Пад крыжам збуцьвеўшым стаю I ўвокал – ад гораў да гораў – Зямлю аглядаю сваю. Навокала сьцелецца столькі Багацьця, красы і сьвятла! Хоць болькі, старыя ўсё болькі, Адна за адною лягла. Плакучыя стогнуць бярозы, Скідагочы лісьць залаты; Хістаюцца дзікія лозы, Глухія, сухія кусты. Звод нейкі гамоніць, шапоча: – Калодаю, дружа, ты будзь! Душа толькі верыць ня хоча, Ня хоча паняць і заснуць. Упаўшыя грудзі калыша Жальбой непрыхільнаю сум, I тысячы ў памяці піша Гаротных, нявыжытых дум. Бязьсільна народ свой пытаю, Абняўшы пахілены крыж: За што ты ад краю да краю Магілай жывою ляжыш? Ці коні твае патрупелі, Цягаючы ў поце плугі? Ці косы твае прытупелі З крывавай на лузе смугі?.. Пытаю жывых назаліста, Чакаю, адказ ці бяжыць... Маўчыць, як дамоўка, ўсё чыста... Пракляцьце – і тое маўчыць.
1912
|
|