Са звонам пут, са сьвістам пугаў,
З брахнёй, з грызьнёй у чарадзе,
Ў той самай цьме, ў тым самым кругу
Стары сышоў, а Новы йдзе.
Ідзе. А вылюдкі марочаць
Маной мазгі адны адным,
Што будзе сьветамі варочаць
I сеяць зьмены скрозь усім.
Што будзе годам пераменаў,
Тым на дабро, а тым на зло;
Сьляпым і зрачым неадменна
Таго ня будзе, што было.
Кляцьбой, мальбой, дзе хто як можа,
Рабы і іх гаспадары
Карысьці ўсякія варожаць,
Якіх ня кінуў ім Стары.
А хто каго ямчэй скатуе,
Ахвотна роюць сны свае,
Той на другіх пятлю рыхтуе,
Той сам сабе вяроўку ўе.
Той на таргоўлю выстаўляе
Свае сумленьне і душу,
А той па тым зьвярам спраўляе
За грошы чорную імшу.
За ліхалецьцем ліхалецьце
Так без канца йшло тут і там;
Гібелі людзі на ўсім сьвеце,
Гібець прыходзіцца і нам.
I гэты год паходкай сьмелай
Спляце, як той, такі ж ланцуг;
Цябе, народ асірацелы,
Чакае зь ім адно із двух:
Або загляне ў нашы хаты
Дабра і радасьці паслом,
Сьвятлом апамятуе катаў,
Нам панаваньне дасьць над злом.
Або зь літаньнем пут і пугаў,
З брахнёй, з грызьнёй у чарадзе,
Ў той самай цьме, ў тым самым кругу,
Як шоў Стары, і Новы йдзе.
1912
|
|
