Памяці Ул. Сыракомлі
Не аб шумна-разгульнай бяседзе-вясельлі, Не аб славе забытага краю, Не аб віхрах і бурах, што сьветы цярпелі, Гэту песьню сягоньня складаю. Выліць думку хачу – хай снуе у бязьмеры - Думку-памяць, што ў сэрцы залегла, Аб той зорцы, што некалі з добраю верай Над зямелькай ясьнела і зьбегла. Аб музыцы, што лірай сваёй чарадзейскай Мне ў душы сьветач выклікаў новы, Каб жыла, хоць на час, красай кветкаў-пралескаў, Як жыве вечна Лірнік вясковы. * Над Вільлёй, дзе сталіца была Гедыміна, На магілках, што Роса завуцца, Курганок там убачыш, пакрыты дзярнінай, Над дзярнінай бярозкі трасуцца. Сумна шэпчуць галінкі зімою і летам Аб жыцьці, пахаваным пад імі; Людзі ходзяць маліцца над насыпам гэтым, Пасьвянцаці сьлязамі жывымі. Пяцьдзесят раз у зелень вясна спавівала Ніву нашу і насып жвіровы, – Над курганам тым сэрцаў мільёны шаптала: Дай Бог рай табе, Лірнік вясковы. * Над зялёным цьвітучым лагу-сенажаці, Гэт’ пад лесам за вёскай бядачай Песьню-музыку сумную здаля чуваці: Пастушок там на дудцы так плача. Звоніць коскай касец, толькі водгалас льецца, Сам, як колас, хістаецца ў полі... На загоне жняя над снапочкамі гнецца; Сонца іхнай дзівуецца долі. Пастушок, і касец той, і жнейка-дзяўчына, Пахіліўшы маркотна галовы, Тую песьню пяюць, што мінуўшай часінай Ім аставіў іх Лірнік вясковы. * Песьні гэтай знаём і палац мураваны, Што ў хмяліных бялее павоях, На пачэсным кутку засядае жаданай – Мілай госьцяй ў багатых пакоях. I ў засьценку шляхоцкім, што зь вёскаю блізкай Тую ж долю-нядолю гадуе, Гэта песьня плыве над ліповай калыскай, – Гэтак маці над дзіцем бядуе. З маткай рэчка і вецер па-свойму запелі, Зашумеў бор зялёны, сасновы, Як бы тыя напевы яны зразумелі, Што злажыў чуйны Лірнік вясковы. * А калі ты, гаротнік, туляч безьзямельны, Будзеш доляй закінут у горад, – Ты пачуеш і там голас той непадзьдзельны, Што спаткаці, пачуць быў даўно рад. Ці сіроткі, к сьцяне прытуліўшысь халоднай, Ноч праводзяць, усходу чакаюць, Ці няшчаснага ўбачыш, як гнецца галодны, – Ты спытай – яны Лірніка знаюць. Там і сіняя мгла, як настануць марозы, На муры сее пух брыльянтовы, Быццам тыя праўдзівыя сьветлыя сьлёзы, Што калісь выліў Лірнік вясковы. * Ўсюды Лірнік сваёй чарадзейскаю лірай Думкі-чары, як кветкі, расьсеяў, I ці ўмёр, ці жыве між людзьмі далей шчыра - Адгадаці малая надзея. Час патрапіць усё пакрышыць, адалеці, Путы нават змарнеюць у плесьні, – Покі ж будзе душа хоць адна жыць на сьвеце, Будуць жыці і лірнікаў песьні. Будзеш жыць! Будуць векі ісьці за вякамі, – Не забудуцца дум тваіх словы, Як і слоў беларускіх, жывучы між намі, Не забыўся ты, Лірнік вясковы.
[1912]
|
|