Tut daloka, ŭ čužoj staranie,
Ŭsiaki raz, jak zbłižajecca noč,
Serca bollu ściskajecca mnie
I spakoj niedzie kocicca proč.
Dumy ciažkija rojem snujuć,
Kapašacca čmialmi ŭ hałavie,
Snoŭ spaznać załatych nie dajuć,
Kožna mučyć, k zahubie zavie.
Ŭsio, što čachnie, nia mieŭ dołi ŭ čym,
Čornaj pjaŭkaj śłizhoča ŭ dušy...
Ab žyćci biesprahladnym svaim
Razvažaju ja ŭ hetaj cišy.
Ach, sałodki ŭspamin nie adzin
Šalaścić, jak viaroŭkaju kat...
Stolki ich, hetych miłych časin!
A zabyci ich siły niachvat.
Hej, ty, hej, praminuŭšy moj čas!
Hej, ty, hej, moj ciapierašni dzień!
Što ja mieŭ, što ja maju ad vas?
Dzie praśvietu choć cień – bledny cień?
Rodnaj pieśni viasioły napieŭ
Nie ŭzłunaŭ nad kałyskaj majej;
Supraciŭny skroź mučyć pavieŭ,
Jak za chlebam pajšoŭ da ludziej.
Honiać, hnałi, dzie hnaci mahłi,
Jak šalonych haniajuć sabak;
Na svajoj, ach, na rodnaj ziamłi
Sustrakaŭsia ja z soniejkam tak.
Na ziamłi, što dzied, pradzied ślaźmi
I haračaj kryviej pałivaŭ,
Ŭnuk – užo miž čužymi ludźmi –
Tej ziamłi troch aršyn nie dastaŭ.
Što ž? – razhułivaj, syty čužak,
Miž zabranych kryžoŭ, kurhanoŭ,
Brat skavany nia zhinie i tak:
Jon druhich pašukaje bratoŭ.
Hej, ty, kraju chałodny, čužy,
Prytułi bieschacinca k sabie:
Jon ciabie, jak i rodnaj miažy,
Nie zabudzie ŭ pradśmiertnaj klaćbie.
Ty, dziaŭčyna čužaja, zakryj
Pa skanańni mnie zrenki maje,
Ty, čužy druh, mnie jaminu ryj,
Vichr čužy chaj paminki śpiaje.
Kryž pastaŭcie, jak stavicie ŭsim,
Maje puty pavieście na im;
Maje ślozy z mahiły rasoj
Vyjduć puty źjadnaci iržoj.
1912
|
|
