Прыстаў я жыць на белым сьвеце, Хоць столькі ўвокала жыцьця; Завялі думкі на расьцьвеце, Душа жадае небыцьця. Нуда гняце з днём кожным болей, Быт спавівае чарнатой, – Як сухавей у чыстым полі Гуляе зь зернем-сіратой. Пытаньня злога не пазбыцца, Як мара бледная, стаіць: Куды ісьці? за што ўчапіцца? Якім багам паклоны біць? Мінуў, загінуў час вяселы, Калі зрываўся з усіх сіл Ад родных ніў, ад родных сёлаў, Ад апаганеных магіл. Туды, туды, ўсё далей, далей, Да недасягнутых вышынь, Каб, апынуўшыся ў крышталі Шчасьлівых сонечных іскрын, Самое сонца ўзяць у рукі I як з паходняй, зь ім ісьці, Сьвятлом ніштожыць нашы мукі, Увесь плач роднае зямлі. Ўзьнімаць патоптаныя душы, Людскім названьнем акрыляць, К жыцьцю падняць з магільнай сушы Усіх, што толькі яшчэ сьпяць. Служыць, служыць жадаў народу, Сваім закованым братом... I сіл ня стала зь непагодай Вясьці вайну, вясьці з жыцьцём. Чырвонай зданьню ў цёмных сенцах Наш рок сьляпы снуе, цьвіце; Зьмяіны рогат адшчапенцаў Жывыя грудзі рве, гняце. На ніве роднай зброд прадажны Скрозь гаспадарку распрасьцёр, Чужацкай песьняю прыказнай Калыша здаўлены прастор. І шумна чаркі напаўняе Крывёй асьлепленых рабоў... Гульню так чорную спраўляе Паміж крыжоў, паміж грабоў. Ваякі лепшыя за славу, За славу роднай стараны, Або ляглі ў бітве крывавай, Або у путах – і яны Ярмо валочаць паніжэньня, Ў кляцьбе бясьсільнай гоняць век... Глядзіш... пытаеш свайго ценю: Дзе тут зьвер, дзе чалавек? У жудкім, чорным беспрасьвіцьці Бушуе выпасьвены кат... Любіць... Каго, за што любіці? I ненавідзець сіл няхват. О Божа праведны, ты сілу Сваю вяліку акажы: Ня згінуць з Бацькаўшчынай мілай Свайму слузе дапамажы. Сашлі мне сьветлую падмогу Астаткі сіл сваім аддаць I – не зрабіўшы брату злога – Пад крыжам бацькавым сканаць.
1912
|
|