Холадна, холадна ў хатцы маей:
Лёгка навек загавеці;
Сыплюцца сьлёзы, як іскры, з вачэй;
Божа! як жудка на сьвеце!
Голасна будзячы сонну глушу,
Віхры зусюль завываюць;
Думка за думкаю лезе ў душу,
Сэрца нудою сьціскаюць.
Нейкім туманам усё заплыло;
Глуха!.. Ні сілы, ні гарту...
Ўсё пражыванае прахам ішло.
Ўсё, што йдзе, думаць ня варта.
Зь нейкім пракляцьцем прыходзім на сьвет,
Зь нейкім на той сьвет сыходзім;
Потам, крывёю век сьцелецца сьлед,
Песьню змучэньня заводзім.
Ступіш... і гадзіны ўюцца ля ног,
Крыкнеш... ня чуюць каменьні;
Рукі працягнеш ты, повен трывог...
Ласкі ня знаюць паленьні.
[1906–1912]
|
|
