Kałyšacca staletniaja,
Šumić na ŭsie starony,
Na joj hałinaŭ tysiačy,
Łistkoŭ na joj miljeny.
Špaki na joj čyrykajuć,
I biełki časam skačuć,
I sonca daryć śpiekami,
I chmary daždžom płačud.
Jana, zahartavanaja
Staletniaju paroju,
Šumić, zachodzie ŭ hutarku
To ź niebam, to ź ziamloju.
Dyj dziŭnaj movy hrušynaj
Ludziam nie zrazumieci,
Choć mo ab čym i radasnym
Zachoča im šumieci.
Choć budzie mo raskazyvać
Ab dołi, ab bahaćci,
Z daŭniejšaha, prajšoŭšaha
Pył zabyćcia źmiataci...
O hruša, o staletniaja,
Naŭčy, što mnie zrabici,
Kab movu tvaju dziŭnuju
Ludziam pierałažyci...
[1906–1912]
|
|
