Пусьцее поле, моўкне птушка,
Скідае жоўты лісьць бяроза,
Нямее песьня-весялушка,
Ліюцца зь неба каплі-сьлёзы.
У полі глуха вецер сьвішча
I ў комін з шумам далятае.
Ня то жыцьцё, не пажарышча,
Ня то пагібельнасьць якая!
А ў сэрцы, сэрцы неспакойным,
Жаль так і ўеўся з пусткай гэтай;
Снуюцца думы роем ройным.
О, як ты страшны мне, склон лета!
Была вясна, і ўсё на сьвеце
Жыло, цьвіло – і вось ня стала...
Няма вясны, заплач па леце;
Нуда ва ўсім запанавала.
Такая ж доля наша, людзі:
Жыві ды пекайся ўсёй сілай;
Праходзяць годы, чахнуць грудзі,
Бач, і дапекаўся магілы.
[1906–1912]
|
|
