Dadzieła mnie u bubny i łitaŭry
niamoŭčna bić,
siabie dy inšych suciašać.
Čakaje j na mianie kałiści niedzie staraść,
choć ja j paet, i ja – zvyčajnaja duša.
I mnie žadajecca uciechi i spahady,
i ja b chacieła vypłakacca ŭsmak
pa tym, što niekałi ja nazyvała «radaść»,
a zaŭtra «smutkam» nazavu ci jak...
Davołi!
Inšy chto trapieča chaj na vietry!
Choć kroŭ, jak var, burłić, –
nam śvietu nie sahreć.
Hrabar iz voŭčymi vačyma metram
jaho ŭžo vymieraŭ, marmyčačy:
«Pamre».
I sił u nas niama prahnać za reki
jaho i tuju, što śladom za im brydzie.
Nu što ž,
para i nam, vidać, samknuć pavieki
i łahaŭja šukać, jak kažny źvier.
Navisnuć nizka šeryja hałiny
jałin nad nami...
Šylnik, jak daždžom,
prysyple cieła,
bieźłič nočaŭ sinich
u zory razatče naš novy dom.
I cicha budzie ŭ nas, i supakojna,
chaj łjutujuć vakoł pažary i vajna.
Chaj ci adna jašče ziamlu uhnoić
kryvavaja
ci vosień,
ci viasna...
Dy nie!
Nie!
Nie!
Zarana zašyvacca
u łohava na son,
kidać u hory śviet.
Bahasłavionyja zmahańnie, bol i praca!
Praź ich, choć płačam my, irviomsia –
dy žyviom!
Niaviesieła,
a budziem u łitaŭry,
u bubny bić,
siabie dy inšych suciašać,
darma, što nas usich zachłistavaje varam
tuha,
što i u nas – zvyčajnaja duša.
1947
|
|
