Jość ludzi, što ŭ Ciabie i vierać i nia vierać,
jakim Ty «siniaju vačej jašče nie raśćviła».
Ich los niałaskavy, ich šlach imhłisty j šery.
Ci nam kamieńnie ŭ sercy ich špurlać?
Dy jość i inšyja, jakich Ty vylułjała
najščyršaj pieśniaj matčynaj, jakich
karmiła łustaj žytniaju biazmała
da ŭčora
i što siańnia kažuć: «Kiń!
Jakija my tvaje,
a Ty jakaja naša?
Ciabie niama, Ciabie chtoś vydumaŭ na śmiech!»
I vyščarajucca j klanuć Ciabie,
a časam
kłyččom za horła...
Zradzie ž nie saćmieć!
Daruj im, Kraju naš, kałi patrapiš,
chaj nat prabačańnia dla ich niama.
Niachaj naš bol, usio zmahańnie naša
dla ich – pad nohi kinieny łachman.
Dzień pryjdzie –
Ty sama ich, Maci, pakaraješ,
prapałiš rospačaj i cieły, j serc karu.
Dla nas,
vyhnanych siańnia z Kraju, –
była Ty,
jość
i budzieš,
Biełaruś!
1947–1948, Michielsdorf.
|
|
