Калі у туманы нязьведаных прастораў
магутная армада слала караблі, –
раскінуўшы крыльлё над імі і над морам,
па славу й родныя сьцягі плылі.
I кажны карабель нёс горда і пышліва
свой сьцяг на мачце найвышэйшай празь вятры.
Радзімай быў ён ім, у сінім морскім шкліве
загубленым здабыўцам,
юнгам ці старым.
I нас няветлы лёс ад Бацькаўшчыны мілай
разьмёў па сьвеце сяньня, як лісьцё.
Тут, на чужацкіх кручах і пахілах,
нам бел-чырвона-белы сьцяг –
усё.
Хай не на гордай мачце ён, і не ў блакіце,
і не па славу тут із намі, – ён
для ўсіх нас – Бацькаўшчына,
Нёман, апавіты
пясьлівай песьняю... аб родных сёлах сон...
Усё, што ў нас было, што ёсьць, усё, што будзе,
у бел-чырвона-белае ўваткана палатно.
І вось яно стаптанае у пыле й брудзе,
з узвышшаў ворагам нізрынена на дно...
Ды ці патрапіць хто арлам падрэзаць крылы,
прымусіць поўзаць тых, што створаны лунаць?
Шугайце ж гэн, у сінь, сьцягі Радзімы мілай,
дарма, што топчуць вас, на славу
вам
і нам!
1948, Міхельсдорф.
|
|
