3-му выпуску нашых матурыстаў
Дзень па дні адцьвітае дажджом, ветраў песьнямі, сонцам асеньнім, працай, снамі... (іх гэтулькі ўжо мы насьнілі, як зор у начы), а із намі – ізноўку пачын, туманы, мігатлівыя сьцені, і няма ні пагнацца за чым, ні куды запраўды уцячы. Ў нашых жутлых, зьлінялых часох ты адна, моладзь, – чыстае зерне. Для цябе для аднэй варта мо падстаўляць пад удары плячо. Хай з вас гэты ці гэны зьнічом і ня ўспыхне, угнецца, заверне, – шмат хто здолее ўсё ж расьсініць васількамі прасьцяг каласін. I таму, хоць і хочацца нам кінуць, рынуць парою ў прадоньне дні, парослыя ў крыўды, у зман, у каменьне, што вечна ля ног, – мы трываем і нат на парог не пушчаем тугі, бо Пагоняй, вер нам, моладзь, імкне наўздагон наш праменны, наш сонечны кон! Вер у гэта! Як мы, выглядай срэбнай збруі ў сатлелых далечах. Вер, благое сплыве, як вада, нат ня згледзіш, куды і калі. Вер і выкінь усё, што баліць, увесь сум на расьсінены вецер. Вер – хай будзе, што будзе, – а вер, што Край Родны ізноў аджыве!
1948, Міхельсдорф.
|
|