Вам горка, што няма таго,
чаго мы столькі год чакаем,
што сьцежка нашая вузкая
усьцяж ня выб’ецца з лагоў?
Што заплылі вадой разоры
парослых лебядою ніў,
што Бог судзіў нам несьці сны
аб родным краі аж за моры?
Дарма!
Ці ж не сьпяваюць скрозь
узімку золкія завеі?
Ці ў душы вусьціш нам ня сее
асеньні дзень, цяжкі ад сьлёз?
Ды надыходзіць расьсініць
далечы год у год прадвесьне,
зноў малачай гарыць ля весьніц,
залоцяцца й рунеюць дні...
І ніваў сонечны прасьцяг,
і пушчы, сінія ад сьценяў,
сьвяткуюць Сьвята Ўваскрасеньня.
Такі спрадвек закон жыцьця...
Чакайце ж,
верце,
прыйдзе Ён,
Вялікі Дзень, і ў нашу хату.
Пашле і нам нарэшце сьвята
дзіўны, нязнаны Божы кон!
1951
|
|
