Asieńni dzień paŭź miesta jdzie.
Chaj dzie-nidzie rudzieje miedź
łiścia,
ŭžo jasna, što pa ŭsim.
Dzień znaje: źziaje dalačyń,
ale viasny nie nadtačyć,
dyk zmoŭk i ścich.
Prycichła j ja, rudy łistok,
što jmknie,
kudy – ci znaje chto,
adno dalej, dalej, dalej
nad pasmaj chodziščaŭ,
dzie skroź,
jak i u nas, łiścio biaroz
i ścipłych łip lahło... satleć.
Tak prosta... Ci u nas, ci tut,
łisty rudziejuć i latuć
pa mieście ŭ vosieński praściah.
Adno ci j tut biare ŭ pałon
viasna mury j sivy beton –
nia znaju ja.
Takoj biady! Jašče trymcić
časami j sonca u łiści,
i mnie nia ŭ dumcy zasynać,
dyk budziem žyć jak nabiažyć –
až znoŭ zazvoniać kapiažy:
– Viasna, viasna, viasna!
1950–1952
|
|
