Tut hetkaje zavuć – zima!
U nas takoj zimie j nazovu nie prydumać.
Da śniehu niepadobnuju, hustuju kałamaź
dziaŭčaty basanožkami raspyrskivajuć sumna,
skuholać tarmazy zadychanych mašyn,
niazhrabna śłizhajučysia na pavarocie...
Klanie ŭsio miesta słoć udosyć, ad dušy,
a śnieh idzie, kanajučy u locie.
Dy ŭ parku, dzie ciapier niama čaho šukać,
ni cieniu, ani modaŭ na ubory,
jon mokraha halla čaplajecca, štukar,
malujučy jaho u dziŭnyja uzory.
I na časinu sad, pakul nie abtrasie
z hałinaŭ lotny pył,
zdajecca biełaj kazkaj,
takoju čystaju, dziavočaj u krasie,
što ažno chočacca ŭ zachopleńni zaplaskać!
Nichto nia plaskaje,
bo j chto tut maje čas
zirnuć na Božy śviet adkrytymi vačyma?
Imknie natoŭp,
i jenčać i viščać
mašyny ŭ honie,
mima,
mima,
mima...
1950–1952
|
|
