Зьліў крывёю злавесны асеньні заход
вочы ўрослых карэньмі у зрок небасягаў.
Гнеўны вецер
гарой гоніць хмары на сход,
долам – горне лісьцё у рудыя засягі.
Каб мой гнеў быў, як гэты віхор, што гудзе
ў арфах гнуткіх антэнаў, зрываючы струны,
прыкрай золяй асеньні апырсквае дзень,
у раз’ятраных хвалях рагоча пярунна,
каб мой гнеў быў агнішчам, што паліць на пыл
і крамнёвыя скалы,
й сумленьні злачынцаў,
што маланкай запальвае вочы сьляпых,
што палае бяз часу, канца і пачыну,
каб мой гнеў не баяўся руін, ні крыві,
абяртаючы сёлы у попел і жужаль,
я б зрабіла канцы ізь бядою,
завіць
не ўдалося б ёй новы, засморганы вузел.
I сутоньнем і ўдзень пад вакном у мяне
мо ўжо з тыдзень трапеча лісток на галіне...
Раззлуюся, спрабую, мо гнеў ператне
век ягоны бязмэтны, зрудзелы
і згіне,
мо пакорліва ляжа ў сьцюдзёную гразь,
можа...
Чую, як кроў мне захліствае вочы,
як агнём наліваюцца жылы, гараць
і аблічча і думкі,
як сэрца грукоча.
Але ціха калышыцца жоўты лісток
на гальлі, зьзелянелым ад песьні асеньняй.
Ужо ў восеньскай цемры, густой і ліпкой,
ён здаецца ня рэчай, ня явай,
а сьценем.
I мне робіцца сорам і горка стаяць
пад вакном, твар у твар із сутоньнем
і клёнам,
бо я так бы хацела, каб роспач мая
пакарала таго,
хто Радзіму палоніць!
1950–1952
|
|
