Jak płojma vierabjoŭ,
što šuhanuła ŭ siń
dy chmaraju rudoj iznoŭ ziamlu uskryła, –
jany ŭźnimajucca u svoj asieńni vyraj,
kab ssypacca j skanać na letašnim łiści.
Ale pakul jany imknułi ŭ vyšu,
u śviet
jak pałymiennych słoŭ razhojdanaja nizka,
pazbyŭšysia ziamnoje ciahi j cisku,
jany žyłi, jak z nas nivodzin nie žyvie.
Bo my hladzim adno pad nohi,
jak brydziem
razmytaju daždžom žyćciovaju darohaj.
Nia śnicca nam syści ź jaje na nohać,
chaj znajem –
zaviadzie u prodań ci nidzie.
Minaje dzień pa dni...
Štohod – ciažej iści,
užo nie palacim, kab navat miełi kryły...
I voś, maŭlaŭ łiścio, što znoŭ ziamlu uskryła,
skanajem niedzie j my,
nie šuhanuŭšy ŭ siń!
1949–1952
|
|
