Biaź viery, biez imknieńniaŭ serca – puścinia,
adćviłaja, zrudziełaja, suchaja,
dzie ŭzdychaje
adno biaspłodny suchaviej,
dzie cišynia
i to, zdajecca, nie takaja.
Ničym ty hetaj puścini nie nałiješ,
ni radaściaj pustoju, ni uciechaj,
nia ŭśpieniš recha
pa imkłivych pieśniach,
što byłi kałiś maje,
a siańnia – niepatrebny, ścierty viechać.
Mnie sumna, što iznoŭ na śviecie łistapad,
što łičać łipy znoŭ svaje čyrvoncy,
što sonca
tak mała,
što chacieńniaŭ –
nie dapiać,
što daviadziecca ŭsio kałiści skončyć.
Nie,
budu znoŭ piajać, i vieryć, jak daŭniej,
i spadziavacca Śviata Ŭvaskrasieńnia,
inakš, dzie ścieni
asieńnija, j čužoha miesta śniedź,
i ŭsiu tuhu my dzieniem?
1949–1952
|
|
