Хоць мы лісты, што восеньскі віхор,
разгойдаўшы, мяце па далячынях сініх, –
карэньні нашыя ўліліся у падзол
радзімай глебы, і таму –
ня гінем.
Не выкарчаваць нас сякерай ці агнём,
сталёвай сеткаю ўкавалі мы суглінак.
Калі вярнуць – вярнеце нас зь зямлёй
і з спадчынай дзядоў,
інакш яе ня кінем.
Адно, ці стане ёй, Радзіме, на гады
жывой вады й пажывы для згалелых?
I ў восеньскім лісьці хтось, вецер мо, шасьціць:
Трывайце...
З вамі я...
Адзіны лёс мы дзелім.
1950–1952
|
|
