Śnieh stajaŭ kahadzie,
dy ŭściaž błiščać hałiny
adcieńniem žutłaha, staroha serabra.
Ŭsie chodziščy ŭ vadzie,
i hetak sinie, sinie,
ŭhary, dzie rastaje kłubok vaŭniany chmar.
Takuju čyściniu
i hłybiniu niabiosaŭ
ci moža vyśpiavać najlepšy navat vierš?
Ja tak lublu ziamlu,
jaje viasnu i vosień,
što uva mnie jana j biaz słoŭ žyvie.
Nia ŭciśnieš u radki
niazhrabnych łitar pieśni,
łistom nienapisanym chaj lažyć.
Niabiosam siń pakiń,
a pieśniam – nivy pieścić,
sam – praz žyćcio šukaj ściažyn.
Nia bojsia, nie minieš:
šyrokija, vuzkija,
parezałi jany na kryž, na sto praściah.
Kałiś – raniej, paźniej,
jak torby z plečaŭ skinien,
mo zaplaciom u vierš krasu žyćcia.
A siańnia našy dni
ŭ siło złaviła praca.
hadziny jmknuć, imknuć,
za imi jmknie ruka...
I sini, čyścini
u hrukacie j haračcy
sčarniełaj fabryki niama kałi šukać.
1950–1952
|
|
