Шалее вецер...
Плешчуць у далоні
і скачуць «Крыжачка» й «Лявоніху» лісты.
Рудыя... Залатыя... У палоне
асеньніх песьняў,
пэўна ж, залатых.
I нешта і мяне ўзьнімае закруціцца,
заплёўшы рукі – гнуткае гальлё –
мяцеліцай асеньняю над ніцай
імглою залатой пустых, рудых палёў.
Але зашмат, відаць,
я збаразьніла сьцежак
жыцьцёвых, не рудых і ўжо ж не залатых,
а шэрых ад штодзённасьці і... рэшты.
Мне ў залатую высь ня ўзьняцца, як лісты.
1950–1952
|
|
