Саромечыся, нейк няздатна шугнула сонца за муры. Яшчэ адна малая залатая латка, – і цемрай места закурыць. I пабягуць шнуры меставых дрэваў хавацца ад агнёў рэклямаў, фар, ад пахаў з брамаў, ад гугнявых сьпеваў, ад сьмеху ў брук урослых пар. А мне захочацца такое цішы, якое тут няма, а толькі ў нас. У зоры вышытых узвышшаў і сноў бязь вёслаў і стырна.
1950–1952
|
|