Было цёпла. У ваконцы
Заглядала ясна сонца.
Аж, ні села і ні пала,
Зіма зь сьнегам загуляла!
Усю нашую старонку
Спавіла, як у пялёнку, –
Няма траўкі, няма кветак,
Пуста гэтак, мёртва гэтак!
Сьціхла рэчка, як забіта,
Пад шкляною лёду плітай;
Лес пашумам не гамоніць,
Птушак песьнямі ня звоніць.
Век халодны без адмены,
Мароз стукае у сьцены,
А ад сьнегу днём і ночай
Іскры сыплюцца у вочы.
Скрыпяць санкі на марозе
Па высьлізьганай дарозе...
Эй, каб шчаснай больш часінкі,
Вось бы зьлётаў да дзяўчынкі!..
[1906–1912]
|
|
