Як Людкі ня бачу, –
Ня міла мне жыць:
I сохну, і плачу,
I сон не бяжыць!
I хатка – ня міла,
Ўрагамі – дружкі,
I сьвет – як магіла,
I ночкай – дзянькі!
Як Людку угледзеў,
Забыўся на ўсё! –
I плач уцёк недзе,
I раем – жыцьцё!
Хоць поўна хмар неба, –
Сьвет-яснасьць адна!
Сам сыты бяз хлеба,
Вясёлай душа!
Забыты ўсе болькі,
Што ходзяць са мной, –
Усё хочацца толькі
Быць зь Людкай-красой...
К ружовенькім шчочкам
Губамі прыльнуць
I песьню аб Людцы
На ўвесь сьвет грымнуць!
Грымнуць – прытуліцца
Да белых грудзей,
Упіцца-забыцца
На сьвет, на людзей!
[1906–1912]
|
|
