Годзе, жытцо маё, годзе, насьпелае,
З хмарамі, з бурамі знацца, дружыць;
Годзе шумеці, думкі нясьмелыя,
Годзе загоны сабой харашыць!
Жнеяў прыйшла во дружына вялікая,
Зь песьняй за дзела ўзялася сваё;
Серп, як маланка, ўскок бегае, сыкае,
Глуха снапамі кладзецца жытцо.
Талі ў калючым аржоньні з павагаю
Мэтлікі шнурам адзін за адным;
Сэрца забілась надзеі адвагаю:
Ёсьць на што глянуць, пацешыцца чым.
Эх, заплаці ж, дабрыцо, ты аратаму
За яго ў полі ўвесь труд над табой:
Дай ты багацьце яму, небагатаму, –
З клеці ня зводзься ягонай пустой.
Хай яго збудуцца думкі, адналеча
Гэтулькі вынесе, выцерпе ён,
З году у год аручы, засяваючы,
Потам, крывёю абліты загон!..
[1906–1912]
|
|
