Ці ты чуеш, дзяўчынка,
Як трасецца хацінка,
Як вятрыска скуголе,
Шум нясе нейкі з поля?
Ці, пачуўшы, пазнала,
Што ўсё гэта нагнала
Табе ў сэрца са сьвету, –
Ці адчула ўсё гэта?..
Гэта восень заводзе,
Сьлёзы лье ў непагодзе
Над табой, нада мною,
Над няшчаснай зямлёю.
Не пужайся ж ты крыкаў
Непагоды вялікай...
Нас Бог крыўдзіць зь людзямі,
Восень плача над намі.
[1911–1912]
|
|
