«Братка і Сястрыца»
|
З народнага
|
Ой, у лузе у зялёным, Каля быстрай рэчкі, Маладзенькая дзяўчына Пасьціла авечкі. Залатое сонца зь неба Грэла, спаць гарнула, Аж пастушка у цянёчку Лягла і заснула. Па гасьцінцы жаўнеранька Зьнекуль заблудзіўся, Ён к дзяўчыне маладзенькай Зь сядла нахіліўся: «Ўстань, галубка, маё сэрца, Годзе спачываці, Кладзі ножкі у страмёна, Будзем вандраваці!» Уставала маладзенька, Ножкі ў стрэмя клала I з малойчыкам удалым У сьвет вандравала. Едуць поле і другое, Ўзьехалі на трэцьце, Пад дубочкам пад махнатым Селі пасядзеці. Прытуліўся жаўнеранька Да грудзей дзявочых, Абдымае і цалуе Губанькі і вочы. Гэтак песьцячы галубку, Стаў яе пытаці: «Скуль, дзяўчынка, будзеш родам, Хто твой бацька, маці?» А яна яму гаворыць, Пахіліўшысь нізка: «Старшыні я дочка буду З гэтай вёскі блізкай». Спахмурнелі ясны вочы Ў хлопца маладога; Ён адказу ад дзяўчыны Не чакаў такога. «І я, – кажа жаўнеранька Да таей дзяўчыны, – З той жа самай вёскі родам, Сын таго старшыні!» ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ Зацямнілі хмары неба Чорнымі крыламі, Пачалася шура-бура З громам, зь перунамі. I ударыў перуночак У два сэрцы тыя, Што пасьмелі снаваць грэшна Думкі маладыя. Пад тым дубам іх абое Пахавалі людзі, Насып сыпалі жвіровы На вочкі і грудзі. На тым насьпе ўзышлі кветкі, Як вясной сьнег стаяў, – Адна жоўценькая кветка, Сіняя – другая. Хто ў магілцы сьпіць, усьпелі Людзі ўжо забыцца, – Тыя ж кветкі ахрысьцілі: «Браткай і Сястрыцай».
1913
|
|