Песьня
|
З народных матываў
|
Ах, адкуль жа гэта вестка, Што удовіна нявестка Мужа роднага зраклася I чужому прадалася, Як пайшоў муж на вайну У чужадальню старану? Спадабала маладога, Як яшчэ ў жыцьці нікога, – У садочак зь ім хадзіла, Зоркі ясныя сачыла. Не знаходзіла аднэй, Што сьвяціці мела ей. А удоўка сыну піша, Што нявестка ўжо калыша У калысачцы малое Не яго, але чужое... Прыязджай хутчэй, сынок Бяры жонку пад замок!.. Не бядуй, удоўка-маці, – Ўсёй бяды не зьбедаваці – З чужадальняе старонкі Сын твой вернецца да жонкі, Будзе суд над ёй судзіць, Як з другімі ў сад хадзіць. Стаў пісьмо сынок чытаці, Што пісала ўдоўка-маці; Каня быстрага сядлае I дахаты пасьпяшае, Дзе яго чакае ўжо Маці, жонка і дзіцё. Як прыехаў ён дадому, Ня йшоў кланяцца нікому, Толькі жонку сваю ўбачыў, Як над дзіцем горка плача, – Даставаў ён востры меч, Галаву зьнімаў ёй з плеч. З маткай роднаю страчаўся, Не вітаўся, не прашчаўся, Не маліўся Спасу-Богу, Зноў каня сядлаў ў дарогу, – Зь ветрам буйным ехаў жыць, Галаву навек злажыць.
1913
|
|