Выйду, сяду каля саду У зацішнай старане I дзівіцца буду цуду, Што цуднее ўкруг мяне. Як для сьвета грае лета Песьню сьпеўную быцьця; Бласлаўленьне небам, хлебам Шле сам Бог, сама зямля. Звоніць поле доляй, воляй, Звоніць поле ў каласкі; Ў буйным лузе зьзяюць, граюць Кветкі, мошкі, матылькі. Рэчка ўецца і сьмяецца Да зялёных лоз і вольх, А ў вадзіцы шыбка рыбка Шмыгаціць на паплаўкох. Лес адвечны бесканечны Цягне, цягне гоман свой; Між хвой скачуць птушкі-ўюшкі I пяюць, што моцы той. А на небе сьлед цярэбе Сабе сонца залаты, Сьвеціць, грэе долы, горы, Ў сэрцы шле агонь сьвяты. Так для сьвета грае лета Песьню сьпеўную быцьця... Чаму ж мне ў ім стала мала І пацехі, і жыцьця?..
1913
|
|