Як нябеснае згасьне за лесам сьвятло, А ноч крыльле распусьціць па ўсёй Беларусі, Штось мне шэпча: ідзі! Я іду за сяло I на ўзгорку пад крыжам паклонным саджуся. Счараваны вячэрняй глухой цішыной, Прыслухаюся шэпту далінаў і гораў; Недзе-недзе губляюцца нікла са мной Задуманыя вочы ў нязгледным прасторы. Тонуць думы ў спакоі трывожна-сьвятым, Над зямлёй расплываюцца з сумнай цямрыцай Аж да высі, што макам мігціць залатым – Мільёнамі зор без канца, без граніцы. Ночна-сонная даль мае мову сваю, Былі зьяўныя шорахам тайным складае, Песьню зь небам снуе – праслаўляе зямлю; Ў песьню лучыцца гэту душа маладая. Аб квяцістым зямнога жыцьця харастве, Аб праменьнях, што долю галубяць людскую, I аб зь сілай благою пабеднай бітве Чую голас прарочы і ў думках мяркую... Гледзячы, як загон наш калосьсямі сьпеў, А сявец яго радасна з сонцам сваіўся, Песьню далі і неба таксама я пеў, А калі?.. Знаць, тады, як яшчэ не радзіўся!..
1913
|
|