Коціцца крыніца, Коціцца далёка, А над ёй бядуе Вольха адзінока: – Ой, плывеш ты, рэчка, Бурна і прасторна, А я прыкавана Да зямелькі чорнай! Рэчка адказала: – Хоць плыву, ня ўстою, Але берагі мне Не даюць спакою. Жалілася вольха Ветру сваёй доляй: – Ты – свабодны, вецер, Я жыву ў няволі. Зашумеў ёй вецер: – Хоць гуляю вольна, – Выдзірае лес мне Вочы беспатольна. Вольха плача далей, Плача чалавеку: – Ты жывеш, як хочаш, – Я марнею ў зьдзеку. Голас чалавечы Вольсе адазваўся: – Ты йшчэ хоць бядуеш, – Я ж – адбедаваўся. Ты хоць ажыўляеш Выгляд свой вясною, – Я сплю адналькова Летам і зімою.
1913
|
|