За хатай асеньнія шумы,
Чуць сьвеціцца ў хаце газьніца,
А думы, гаротныя думы,
Плывуць і плывуць, як крыніца.
Пяюць аб мінуўшым памінкі –
Бязрадасны гімн пражытому...
Быцьця свайго бачыш дажынкі,
Падводзіш рахунак былому.
I лічыш, і лічыш паволі
Удачы свае і няўдачы –
Чаго меў на сьвеце найболей,
Чым сьцежку жыцьця абазначыў.
I думка адна, злыбядніца,
Назойліва цісьне пытаньне:
Ці ж варта было і радзіцца,
Каб толькі цярпець безустаньне?!
[1913]
|
|
