За хатай асеньнія шумы, Чуць сьвеціцца ў хаце газьніца, А думы, гаротныя думы, Плывуць і плывуць, як крыніца. Пяюць аб мінуўшым памінкі – Бязрадасны гімн пражытому... Быцьця свайго бачыш дажынкі, Падводзіш рахунак былому. I лічыш, і лічыш паволі Удачы свае і няўдачы – Чаго меў на сьвеце найболей, Чым сьцежку жыцьця абазначыў. I думка адна, злыбядніца, Назойліва цісьне пытаньне: Ці ж варта было і радзіцца, Каб толькі цярпець безустаньне?!
[1913]
|
|