Неяк, стрэўшыся няўмысьне Ястраб і лісіца зь пеўнем Пачалі яго прасіці, Каб быў ласкаў ды што сьпеў ім. – Ты, – так кажуць, – як мы чулі, Маеш голас, бы жалейку; Дык запей нам – мы заплацім, Не паскупімся капейкай! Певень выслухаў, дый кажа, Як прыстала ў яго стане: – Ўсё гатоў вам сьпець, паночкі, Нават... «вечна спачываньне!».
1913
|
|