Daŭno ŭžo, daŭno z tej pary adbyłoj
Stalećciaŭ minuła niamała, –
Miž niebam błakitnym i čornaj ziamloj
Śviatlanaja dumka łunała.
Jana ahladała biaźmiežny prastor,
I pasynkaŭ bačyła dołi,
Što ruki ź ziamłi praciahałi da zor
I ŭ ciemry kanałi pavołi.
Byŭ žyć adzinoka nadzieł biedakoŭ,
Ništo ich z saboj nie łučyła –
Ni krylłi svabody, ni skruty akoŭ...
Adna tolki maci-mahiła.
Nia ŭmiełi zmahać hramadoju niahod
I Boha chvałić hramadoju;
Pa ščaści niaźviedanym hrešny narod,
Jak kania, ŭzdychaŭ, za vadoju.
I škoda zrabiłasia dumcy ludziej,
Što čachłi, jak červi u pleśni, –
I z vysi zyšła k im, jak duch-jasnaviej,
I volnaj źmianiłasia pieśniaj.
U tysiačy śvietačaŭ, sonc załatych
Jana raźłiłasia miž imi,
Raźviejała ciemry, ŭźlačyła ślapych,
Svajo, ich prasłaviła imia.
Pry piesielnym zvonie narod akryleŭ,
Zaruchaŭsia ščaściem, svabodaj,
U bitvach vierch braŭ i svoj bol adaleŭ,
Nia strach byŭ zmahacca z pryrodaj.
I mnoha let ciešyŭsia, ŭ radaści ćviŭ
I ŭ dołi, i ŭ vołi biaź miery,
Až pokul jon pieśni svajoj nie ŭhniaviŭ
I śvietłaj nia zdradziŭ joj viery.
Za łasyja słovy, za zołata zvon
Čužackaj šukać staŭ apieki;
Čužyncy zaprehłi narod u pryhon,
A pieśniu addałi na ździeki.
Jak słavaj praź pieśniu pałać staŭ, tak zhas, –
Chileci iznoŭ staŭ pamału;
Paprobuje pieśniu – jšče zvonić padčas,
Tolki nia tak, jak byvała.
Hibiełi znoŭ ludzi u śpieku, ŭ maroz
I dołi i vołi zbyłisia,
I strašnaja kara paścihła ich los:
Narod svajoj pieśni zabyŭsia.
Minaje stalećcie, druhoje idzie,
Nia pieśniaj, a putami zvonie,
I viečnuju hibiel narodu viadzie,
Narod ža ŭsio stohnie i stohnie.
Ź let bieham patomki, paśla doŭhich bied,
Adniekul znoŭ pieśniu dastałi, -
I dumałi ź joj, jak kałiś, dzivić śviet,
Pałać znoŭ u daŭniešniaj chvale.
A tolki ich duš ažyvić nie mahła
I k ščaściu maścici haściniec...
Bo dumka, bo pieśnia... čužaja była...
Ź jarmom daŭ i pieśniu čužyniec!
[1913]
|
|
