Маё цярпеньне, мой крывавы боль –
Што значаць перад мукамі мільёнаў,
Дзе безнадзейны стогны родзяць стогны,
А сьлёзы грызуць вочы ўсім, як соль!
Хоць дух мой ўзносіцца пад неба столь, –
Як галавой аб мур, там б'е паклоны.
Але як мал мой гэты ўздых шалёны...
Мой крык перад малітвай сьвету – ноль!
І веру я, што я нішто ў быцьці –
Іначай думаць не дае сумленьне, –
Аднак чаму ж здаецца мне нязьменьне,
Што меж майму цярпеньню не знайсьці,
Што так вяліка мне яно ў жыцьці,
Як міліёнаў разам ўсіх цярпеньне!
1915
|
|
