Ідзе за мной усьлед касьцісты, бледны труп, – Як цень, – за мной, пры мне, куды я ні ступлю; Ці я устану, ці ў пасьцелі мёртва сплю – Са мной заўсёды ён, заўсёды гэты жывы слуп. Вакруг мяне пабудаваў жалезны зруб, Ператварыў ў турму бязьмежную зямлю, Садраў чуцьцё – ці я цярплю, ці не цярплю, Здушыў вужача грудзі ў сто сталёвых шруб. Таварыш шчыры мой, люблю, люблю цябе! Ні час, ні чалавеча злосьць цябе ня зьесьць; Ты – пасланец мой, ты – сама аб шчасьці весьць! Цябе, мой труп, я ў сьне і ў явы барацьбе Ня кіну, як ня кінеш ты мяне ў жальбе... О, чэсьць табе, маё ты Адзіноцтва, чэсьць!..
1915
|
|