На суд вам, кніжнікі, сябе я аддаю,
Судзіце па стацьцях, як піша ваш закон;
Было ж жыцьцё мне – узаконены прыгон,
Хоць я ня даў вам і ня дам стаптаць душу сваю.
Мінаў я вашу фарысейскую сям'ю,
Мяне ня збэсьціў вашым ідалам паклон,
Калі ж з грудзей і вылятаў пракляцьця стогн,
То кляў я сам сябе і мук сваіх зьмяю.
Нічым грашыць ад вас грашнейшым я ня ўмеў, –
Піў чарку крыўды і цярпеньня – ўсё да дна.
I не спаганіла мяне аблуда ні адна.
Адзін грэх толькі лёг мне на душу, як леў,
Праступак, судзьдзі, мой: я сэрца, сэрца меў!
Але ці ж гэта так страшэнная віна?!
1915
|
|
